پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

«پوپوسِیل» پدیده‌ای است که از ترکیب پوپولیسم و سیلاب حاصل می‌شود. پوپوسِیل یعنی نفس در میدان بودن و وسط آب دیده شدن مهم می‌شود، و هر که بیشتر در آب فرو رفت، بیشتر به فکر مردم است. اما ابداً معلوم نیست بر بهبود وضعیت سیل‌زدگان مؤثر باشد. پوپوسِیل خطر تولید تصمیم‌های خلق‌الساعه هم دارد.

اول. سیل و سیاست هر دو با «س» و «ی» شروع می‌شوند، اما اشتباه بزرگی است که بر پهنه و در اعماق آب‌های سیل کسانی به دنبال ماهی سیاسی بگردند. مردمی که در میان آب گرفتار شده‌اند، برای‌شان فرقی نمی‌کند که چه کسی یا نهادی مانع آب‌گرفتگی خانه‌های‌شان شود یا چه کسی دست‌شان را بگیرد و از غرق شدن نجات بدهد. مردم به غذا و کمک‌های بهداشتی و ملزومات زندگی نیاز دارند و اصلاً در میانه آن کارزار با طبیعت برای‌شان فرقی نمی‌کند که این کمک‌ها را از وزارتخانه‌های دولتی، سلبریتی‌ها، نظامیان، کمیته امداد یا آستان قدس دریافت کنند. مردم به همین سال وقتی کمکی دریافت نکردند، کل سیستم را به ناکارآمدی متهم می‌کنند. خط‌کشی‌های سیاسی فقط به درد رسانه و بازی‌های سیاسی می‌خورد و در عرصه مدیریت رخداد سیل به هیچ کاری نمی‌آیند.

سیل در گلستان و مازندران در آغازین روزهای سال 1398 بدون شک سؤالات بسیاری را برای مردم پدید می‌آورد. سؤالات زیر فقط آن بخشی است که به ذهن من غیرمتخصص در امور سیل، مدیریت منابع آب و مدیریت بحران می‌رسد.آیا همه دستگاه‌های دولتی و عمومی (مدیریت امور آب، شهرداری‌ها، فرمانداری‌ها، راه و شهرسازی، نظامیان و ...) کارشان را به درستی و مطابق پروتکل‌های مدیریت بحران انجام داده‌اند؟